van auto's, Maremma's en maskers

Van San Quirico d'Orcia naar Centeno 22 km zelf gelopen

Beetje vreemde dag vandaag maar toch ook wel weer bijzonder. Vanochtend na weer een uitstekend ontbijt in Antica Sosta bij seniora Clarissa, en nadat we een flink lunchpakket in de hand gedrukt kregen stapten we in de auto. Zij bracht ons naar de Casa Cantoniera waar we gisteren ongeveer gebleven waren. Maar doordat ze behoorlijk hard reed en wij niet precies zagen waar we reden waren we in no time een stuk te ver. Nou ja dan moet het maar zo. We hebben sowieso het vaste voornemen om in deze streek teug te komen en dan met name deze tocht van S Quirico naar Radicofani over te doen, zo nodig met logistieke ondersteuning. Al gauw genoeg zagen we het inmiddels bij ons beroemde benzine station waarover we al op diverse plekken gelezen hebben. Hier ploffen vermoeide pelgrims neer om wat te drinken te rusten en te eten. We zien trouwens dat er ook met grote letters hotel bij staat , misschien kun je er ook slapen dat kijken we nog na.Dat zou de lange afstand naar Radicofani voor verschillende mensen wel kunnen verkorten en wat beter in verhouding kunnen brengen met gemiddelde dagafstanden zoals wij die willen. We klimmen langs de weg omhoog en opeens mindert een tegemoetkomende Alfa Romeo vaart en spreekt ons aan. De bestuurder een nette heer met aktentas naast zich,die ons vertelt dat er verderop een grote kudde schapen loopt. Da's niet erg maar hij vertelde dat er meerdere grote honden bij waren die losliepen en mogelijk aggressief zouden zijn. Aan de bezorgde blik die hij erbij trok en het aanbod om ons voorbij de kudde te brengen ( geen herder erbij) zagen we wel dat het menens was en zijn we wijselijk ingestapt. Hij keerde de auto en inderdaad een forse kudde schapen midden op de weg en niet van plan te wijken. Al gauw zagen we wat hij bedoelde, hij had inmiddels de raampjes van zijn auto dicht gedraaid: 5 of 6 grote schaapshonden van de Maremma soort liepen erbij en begonnen behoorlijk te blaffen en te grommen toen we de kudde met de auto doorkruisten. Kijk maar even op wiki en je ziet dat deze enorm grote herdershonden al heel lang hier gefokt worden. Ze droegen vroeger grote leren halsbanden met uitstekende enorme spijkers om beter bestand te zijn tegen de wolven die hen naar de hals vlogen. Het zijn enorme bakbeesten van honden. Na het doorkruisen van de kudde zeiden we :" ok millegrazie, va bene cosi". Maar hij zei: nee nee nog niet: en inderdaad zo'n 400 meter na de kudde lagen er nog 2 grote Maremma herdershonden op de weg. Die zijn we dan ook maar ruim voorbij gereden. Oef we waren wel blij met deze aardige heer want dat was wel een wat groter probleem geweest dan het felle beekje van gisteren.In elk geval zijn we blij dat we niet de proef op de som hoefden te nemen...
En zo kwam het dat we voor we het wisten in het centrum van Radicofani stonden , een heel mooi dorpje op een heuvel compleet met castello. Op zich erg fraai maar ons loopschema was nu wel danig "verstoord". Na wat puzzelen heb ik naar een agriturismo in Centeno gebeld :l'Ocanda. Na zoveel weken in Italie weten we inmiddels welke termen en vragen nodig zijn om hierover te kunnen bellen.En ja , we zijn welkom en of we mee willen eten? Ja , dat willen we en ook het ontbijt graag. Zo, dan gaan we op weg. Het is hier een zeer wijds en ook eenzaam landschap slechts hier en daar een boerderij en sporadisch komt er een local langs met zijn tractor of auto. Inderdaad een heel ander gebied dan voorheen, waar je nogal eens een dorpje inclusief bar of winkeltje tegenkwam.In het Zuiden tekenen zich donkere grote cumulus nimbus wolken af: hoe lang houden we het droog? De temperatuur is nog zeker 22 o schatten we, en als de zon door de wolken piept nog een stuk warmer.
Rond 13 u nuttigen we de heerlijke hapjes van Clarissa. De temperatuur daalt en het wordt wat winderig: meestal voortekenen van buien.We lopen over de oude Via Cassia waardoor we gelukkig geen verkeer hoeven trotseren dat schiet goed op. Rond 3 uur komen we in Centeno. Een heel mooie locatie met een vriendelijke man die kunstenaar blijkt te zijn. Hij maakt leren maskers voor de klassieke tragedies.Als we lekker fris gedoucht onder zijn afdak wat drinken valt er een flinke bui terwijl toch de zon nog schijnt, compleet met het verwachte onweer. Gelukkig maar kort en weer zijn we de dans ontsprongen! Ik kijk nog een tijdje mee hoe Pierro Ottusi bezig is met de voorbereiding van zijn leren maskers. Hij spreekt helaas geen woord engels dus de echte finesses zijn wat lastiger maar alles bijeen heel leuk om van dichtbij te zien. Zodadelijk maakt hij een maal voor ons klaar en gaan we samen met hem aan tafel. Het plenst weer goed inmiddels, morgen zien we weer verder.