“Wandelen”

“Wandelen”

Maandag 13 maart 2023

We zijn weer terug in Queenstown na 3 enerverende dagen. Daarover dadelijk meer. Mochten er mensen meelezen bedenk dan dat ik dit allemaal schrijf om later zelf weer alles te kunnen herbeleven, en wellicht dat tegen die tijd onze kleinkinderen willen weten wat we toch allemaal deden aan de andere kant van de wereld in 2023. Wij hopen dat het ook voor hen blijft weggelegd om op avontuur te gaan, al hoeft dat lang niet altijd zo ver van huis te zijn. Nederland en Europa is ook heel mooi ! Maar het moet gezegd NZ is wel een klasse apart zeker qua ruimte, wijdheid, kleuren en variatie in landschappen.

De Routeburn Track

Dag 1. 11 maart. Naar Routbeburn Falls hut 3-4 uur

Even voor 7 de wekker, alles nog eens controleren, spullen in de auto en naar de bus. Ook hier weer prima organisatie, we staan op de lijst ( vorig jaar zomer afgesproken) , ‘t blijft weer even verbazen.

De bus brengt ons naar Glenorchy aan het einde van meer Wakapitu . Heel fotogeniek , erg jammer dat we niet even uit konden stappen. Dan10 miniten pauze en verder naar de Routeburn Shelter. Het begin/eindpint van de route. Hij rijdt met een grote bus een smal gravel pad op dat je eigenlijk liever met de mountainbike zou doen. Gelukkig geen tegenliggers.

We beginnen met droog weer, rustig stijgend pad , na 2 uur stijgen komen we bij een eerste rustpunt de Routeburn Flatshut. Deze ligt aan een grote vlakte tussen de bergen (flat ) . De eerste druppels vallen, regenjas aan, maar is al gauw te warm omdat de stijgingshoek aardig oploopt. Er is op de track zo’n 3 weken geleden een boomlawine geweest ( mogelijk oiv van de staart van de storm Gabreëlle?) . Een enorme ravage, die ze provisorisch opgeruimd hebben , boomstammen doorgezaagd en t wordt even klimmen. Waarschuwingsborden om deze 50 m niet te stoppen, wegens instabiliteit van deze helling. Deze borden zullen we de komende dagen nog vaak tegen komen.

Na nog ruim een uur klimmenkomen we aan bij de Routeburn Falls hut. Een basale schuilplaats , wel met stromend water ( officieel niet drinkbaar, eerst koken) , wc met spoeling, geen douches wel paar wasbakjes onder afdak met (ijs)koud water. We zoeken een slaaplek in het “ bunk house” .

Al gauw genoeg naar de gemeenschappelijke ruimte waar het niet al te warm is en met onze natte ruggen ondanks de droge t-shirts we maar langzaam opwarmen. Er zijn wel 10 gaspitten waar meteen iedereen op af gaat, heel relaxed trouwens, en zijn water gaat koken voor de vriesdroog maaltijd. Een beleving op zich, voor ons tenminste. Het moet gezegd dat dit verrassend goed werkt, eenvoudig en best smakelijk als je erg trek hebt. De ranger van de hut komt een uitgebreid verhaal houden over de veiligheid en wat te doen bij brand, en geeft duidelijk te kennen dat morgen zware regenval verwacht wordt vanaf het middaguur tot middernacht en vooral vroeg vertrekken dus. Het begin van de dag “ alleen maar een drizzle” zeg maar lichte tot matige regen.

Een bunk is een houten stellage met een skai matras. Bij deze hut waren er “ hokken” van 2,5 x2,5 m met 2 stapelbedden met 80 cm loopruimte ertussen. Geen licht, eigen zaklampje . Toen ik ‘s avonds in bed la , met de geleende mummieslaapzak waarin je je benen niet kunt bewegen kwam het idee in me op of ik wellicht aanleg heb voor claustrofobie. Af en toe dacht ik dat ik het wat benauwd kreeg. Vooral liggen bedenken dat ik groot respect heb voor de marinemannen die in een duikboot durven stappen, met kooien die wellicht nog krapper zijn dan deze, en dan ook nog diep onder water.!

Met horten en stoten geslapen en de wekker om 5.45 uur

Dag2 12 maart . Naar de hut Mckenzie. 5-6 uur

We staan op tegen 6 uur op , het regent al licht. We hebben nog een boterham bewaard, en een zakje met fruitkorrels en zemelen. Water erbij en dan maar wegspoelen met hete Nescafé.

Het pad stijgt snel en is zeer ongemakkelijk met rotsblokken en voor Margo vaak (te) hoge opstappen. Daarbij daalt de temperatuur en de regen wordt van lichtjes tot matig. Het begint al behoorlijk onaangenaam te worden. We bereiken de Routeburn Shelter, een hok waar je in elk geval even droog bent, maar wijzelf waren al behoorlijk nat, deels door transpiratie grotendeels door regen. Een energiereep en dan weer door. Het gaat harder waaien en soms vlagen regen. Daarbij een pad wat onder deze omstandigheden gewoon onaangenaam is, ja ik heb hier onderweg heel veel titels voor die dag zitten bedenken in de zin van: “ ‘t is mooi geweest” “deze regen is ook de slotzegen” , “ genoeg is genoeg” , “mooi weerwandelaars” “ het laatste kunstje inde bergen”. Etc etc. We zijn niet oud maar ook geen jonkies meer, en we krijgen trekjes van de contente mens, gerieflijk is toch wel fijn en we moeten geen onnodige risico’s meer nemen. Je merkt wel dit zijn geen fijne omstandigheden en ik moest denken aan Imke en Gilles die deze track liepen met echte zware regenva . Dat is nog echt veel heftiger, bedenk maar een hol weggetje in Zuid Limburg dat verandert in een snel stromend beekje waar je een uur doorheen moet banjeren…… Gelukkig bij ons niet zo erg. Margo vind dat ik alles maar een beetje overdrijf en minder moet mopperen , en ik vind dat zij de kop een beetje in het zand steekt. De waarheid zal wel weer in het midden liggen.

Na 4 uur ploeteren hield de regen op en kregen we toch nog een onverwacht mooie blik op de hut in het dal. Bergwandelaars herkennen het wel : hoera de hut is in zicht, maar hoe verraderlijk is nog de afstand die je moet afleggen! Het laatste stuk toch nog “ beloond” met ongelooflijk mooie vegetatie in het regenwoud. Hopelijk mooie foto’s kunnen maken.

De Mckenzie hut oog wat meer afgewerkt en hier komen we op zijn Oostenrijks in het Matratzenlager te liggen, minder benauwd .

De ranger van de hut is een zeer bevlogen man die een uitgebreid verhaal houdt na eerst een precieze controle wie er allemaal aanwezig is. Hij vertelt hoe NZ aanvankelijk meer een vogeleiland was met de meest exotische exemplaren , en er waren geen zoogdieren. Tot de Europeanen kwamen en behalve hun scheepsratten allerlei roofdieren als fretten en wezels etc invoerden voor hun vacht, maar dat is totaal uit de hand gelopen en er zijn miljoenen van deze kleine rovers momenteel die de hele vogelpopulatie maar ook de vegetatie bedreigen . De mens heeft weer eens flink de zaak bedorven. Het is een schier onoplosbaar probleem . Hij heeft een soort stichting opgericht om vallen te kunnen plaatsen om zo de vogelsoorten te beschermen, met mondjesmaat verbetering.

Vanavond hebben we Spaghetti bolognese in de vriesdroogverpakking. Iets te veel water erbij en het is helaas meer richting soep. Maar wel royale hoeveelheid spaghetti, dat is weer goed voor de energie.

Nog een nachtje in de nauwe slaapzak dan maar. Margo heeft nergens last van en slaapt prima, wat het eigenlijk nog een beetje erger maakt , ha ha.

Er waren veel Kiwi’s die zelf in eigen land de tracks lopen. We praten met een aantal van hen waaronder een geriater en een psycholoog van de universiteit van Auckland. Heel leuk om wat uit te wisselen.

Het viel op dat de mensen hier in de slaapplaatsen veel rustiger en stiller waren dan wij destijds merkten in Oostenrijk. Om 9 uur is het ongeveer stil en donker en hooguit heel zacht

gefluister. Er is hier ook geen druppel alcohol te krijgen , of je moet hem zelf meebrengen. Maar dat gebeurt naar ons gevoel nauwelijks.

Dag 3 13 maart

Van Mckenzie naar de Divide 4-51/2 uur

Afgelopen nacht heeft het flink geregend , nu en dan met onweer. Als we in alle vroegte wakker worden zie ik de maan ! Het is bijna helder, hoera het begint in elk geval goed.

We ontbijten met een energiekoek gevolgd door een vriesdroogpak met appeltaart crunch. Nescafé , inpakken en op weg. Het is inderdaad mooi weer en we zien nu pas hoe mooi de omgeving is en wat we gisteren aan uitzichten gemist hebben . Wel merken we dat er vel nattigheid is op de paden , omdat de regen van gisteren overal watervalllen tevoorschijn heeft getoverd. Niet dat het veel uitmaakt want onze schoenen soppen al vanaf de eerste passen net zo erg als toen we ze gisteren uitdeden ondanks de droge sokken die we tegen beter weten vanochtend aantrokken. Het voelt stukken beter om zo op pad te gaan, logisch. Maar in deze streek valt 4 meter regen per jaar, en dat is ook nodig om deze natuur in stand te houden.

Na 10 minuten komt al het eerste obstakel en fors stromend beekje waar je niet doorheen wilt waden, maar wat dan? Er ligt een dikke afgebroken boomstronk onder een hoek van 30 o overheen maar die is spiegelglad van de regen. Met hangen en wurgen en schuiven we over deze stronk en komen toch relatief droog aan de overkant. Later vanmiddag horen we dat iedereen hier heeft staan worstelen en prutsen.

Het pad is wat makkelijker dan gisteren maar er zijn diverse boomlawines van recente datum. Ze zijn goed te passeren. Dan komen we na ruim 1,5 uur bij de waterval die de ranger al had aangekondigd, door de hevige regenval is die enorm aangezwollen en er loopt een bruggetje voor langs. Maar als we dichterbij komen horen we al het letterlijk donderend geweld van het water dat 174 m naar beneden stort. Hierdoor ontstaat een giga “spray”over deze brug. Ik wil daar wel overheen zegt Margo. Ik zeg , dacht t niet ! Ik heb geen trek om de poncho weer tevoorschijn te halen voor die paar meter en dan bijna gegarandeerd toch nog kletsnat te worden. Beetje mokkend gaat ze akkoord en nemen we een speciale “ noodroute” 10 meter lager voor deze situaties. Alleen is die route echt niet makkelijk en ook glad en steil door de spray. We horen achteraf van de geriater en zijn vrouw dat zij wel door de spray zijn gegaan en totaal doorweekt en ijskoud er uit te voorschijn kwamen …. Bijna niemand die er op,heeft gewaagd.

De rest van de wandeling is prachtig en het mooie weer geeft mooie uitzichten op de bergen rondom. Toch een mooie afsluiting van zeer enerverende Routeburn Track.

We zijn ruim op tijd voor de bus , die ons om 15.15 naar Queenstown brengt, ruim 180 km .

Daar aangekomen om 19.30 uur gaan we toch maar inde ellenlange rij staan voor de Fernhamburger waar we onszelf op trakteren .