Muziek verbindt

Muziek verbindt

Dinsdag 28 maart 2023, Rotorua

Als we vertrekken uit de Tongariro Lodge laat de vulkaan zich nog steeds niet zien, helemaal in de wolken gehuld. Als we het animisme van de Maori volgen zou je kunnen denken dat de vulkaan Margo ( en mij) heeft willen beschermen door zich aan het zicht te onttrekken waardoor we niet hebben kunnen lopen. Het is ook maar een gedachte….

De rit naar Rotorua gaat voorspoedig en de wegen op het Noordereiland lijken breder en beter onderhouden. We zien hier en daar wel stukken bos waarvan tientallen hoge bomen als lucifers halverwege geknakt zijn. Is dit wellicht door de cycloon Gabreëlle gekomen ?

Het landschap is vriendelijk en lijkt een beetje op een grote maquette met heel veel uitvergrote groene molshopen naast elkaar. Hier is ook een deel van de Hobbit gefilmd.

We bezoeken voordat we naar het motel gaan de Hellepoort: Hell’s Gate . Dit is een vulkanisch gebied net buiten Rotorua, dat als eerste zo genoemd is door de schrijver Bernard Shaw. Hij zag in de spelonken met kokende modder en stinkende zwaveldampen de ingang van de hel. Als je er rondloopt is dat heel invoelbaar. Nog voordat je het park betreedt ruik je al van verre de rotte eieren lucht van de waterstofsulfide die overal de lucht in wordt geslingerd. Her en der zie je stoom achter de struiken omhoogkomen. Als je door het park loopt pruttelt en sist en borrelt het aan alle kanten en het stinkt nog meer naar rotte eieren. De rotsen zijn geel gekleurd van de zwavel en de modderpotjes borrelen, koken en spuiten modderfonteinen omhoog. Bij de uitgang mag ik met een guts nog een figuurtje in hout kerven, een zelfde soort gereedschap als de Maori gebruiken voor hun houtsnijwerk.

Het motel blijkt heel strategisch te liggen om eventuele uitstapjes te plannen. Vanavond gaan we een uitgebreide Maori cultural experience meemaken. Het verzamelpunt is op loopafstand. We worden met een grote touring car buiten het dorp gebracht naar een Maori landgoed waar ze dit organiseren. Ook hier zien we net als op Kapiti Island dat er allerlei familieverbanden achter zitten. Het is het Tamaki Maori village Te Pa Tu in Whakarewarewa. Ze volgen nog steeds heel serieus hun rituelen en we worden begroet door een oud stamhoofd, gevolgd door een krijger die een heftig woeste welkoms dans uitvoert. We hadden van tevoren geen hoge verwachtingen van de avond, en ingeschat dat het een soort Volendam show zou worden. En ja dat was het ook wel maar toch hadden ze het veel mooier in elkaar gezet dan verwacht. Ze lieten de groep ook meedoen ( vrijwillig) met allerlei behendigheidsspellen die van oudsher bedoeld waren als oefeningen in coördinatie en spierversterking als voorbereiding op de stammen oorlogen. Dit alles begeleid door zang en dans en natuurlijk de haka. Een woeste strijdkreet om de vijand angst in te boezemen.

Daarna nog een muzikaal optreden met dans . Ik vond het opvallend dat zij voor mijn gevoel met dezelfde toonsoorten werkten zoals wij die gewend zijn terwijl ze toch echt van ver weg stammen uit de Polynesische gebieden.

Vervolgens een grote zaal met grote tafels en zaten we met een zeer divers gezelschap van over de hele wereld aan één tafel te eten. Heel gezellig. Tegen het einde kwam er een Maori zangeres met een prachtige stem die op verzoek van elk willekeurig land een lied kon zingen. Met de bijbehorende taal. Hoe je t ook bekijkt : heel knap. En het gaf een hele bijzondere sfeer van verbondenheid tussen al die nationaliteiten. De opbrengsten van deze activiteiten worden gebruikt voor scholing en voeding van minder bedeelde Maori kinderen. Een mooie afsluiting van weer een mooie dag.